ინტერვიუ რწმენით მაკიაჟზე, ადამიანურობაზე და პროფესიის ეთიკაზე

📍 ნიუ-იორკი
🖋 ინტერვიუერ: მარია მგალობლიშვილი

სოფიკო გვარამია

ვიზაჟისტი | ხელოვანი | ემოციური კომუნიკატორი

სოფიკო გვარამია პროფესიონალი ვიზაჟისტია, რომელსაც სილამაზე მხოლოდ ესთეტიკური კატეგორია არ ჰგონია. მისთვის მაკიაჟი არის დიალოგი ადამიანთან — გზა, რომლითაც სხვისი ემოცია, ისტორია და შინაგანი ძალა ჩანს.

სწავლებამ The Makeup Institute Georgia-ში და გამოცდილებამ საერთაშორისო მასტერკლასებზე (Charlotte Tilbury, ლონდონი) გაუღო კარი მრავალფეროვან პროფესიულ სფეროებში — სატელევიზიო მაკიაჟიდან კონკურსების ჟიურიმდე.
ის თანამშრომლობდა ცნობილ ქალებთან, წამყვანებთან, კონკურსანტებთან და მათთან, ვინც ყველაზე მეტად საჭიროებდა მხარდაჭერას — მათ შორის ძალადობის მსხვერპლ ქალებთან, რომლებსაც მაკიაჟის მეშვეობით საკუთარი თავის რწმენა დაუბრუნა.

დღეს სოფიკო გვარამია ნიუ-იორკში მოღვაწეობს, სადაც აგრძელებს ადამიანებზე ორიენტირებულ, ხელოვნებით გაჯერებულ პროფესიას, რომელიც სილამაზის მიღმა ნამდვილ კავშირს ეძებს.

— სოფიკო, რას ნიშნავს თქვენთვის მაკიაჟი?

სოფიკო გვარამია:
ზოგისთვის მაკიაჟი უბრალოდ სახის მოხატვაა. ჩემთვის კი ესაა დიალოგი ადამიანთან, მის შინაგან სამყაროსთან, მისი ტკივილებისა და სიხარულის შეხების შესაძლებლობა. მაკიაჟი შეიძლება იყოს სივრცე, სადაც ადამიანი პირველად ხვდება საკუთარ თავს ისეთი, როგორიც არის ან როგორზეც ოცნებობს.

— როგორი იყო თქვენი პირველი შეხება მაკიაჟის სამყაროსთან?

სოფიკო:
ინტერესი ბავშვობიდანვე მქონდა — ვაკვირდებოდი როგორ მოქმედებდა ერთი ფერი ან სინათლე ადამიანის განწყობაზე. ეს უბრალო ცნობისმოყვარეობა მალევე გადაიზარდა პასუხისმგებლობაში: გავხდი ადამიანი, ვინც შეიძლება სხვის შინაგან მდგომარეობას შეეხოს, პატივით და თანაგრძნობით.

— როგორ იქცა პროფესიული განათლება ცხოვრების სტილად?

სოფიკო:
ვიზაჟის ტექნიკური უნარები „The Makeup Institute Georgia“-ში მივიღე. მაგრამ მთავარი გაკვეთილები ადამიანებთან ურთიერთობამ მომცა. ყოველი კლიენტი — ცალკე ისტორიაა. ერთხელ მაკიაჟზე მუშაობისას, ქალი ისე გაბრწყინდა სარკეში საკუთარი თავის დანახვისას, რომ გაიღიმა და მითხრა: “ასე ჯერ არავის დავუნახივარ.” სწორედ მაშინ მივხვდი, რას ნიშნავს ეს საქმე ჩემთვის.

— გქონდათ საერთაშორისო გამოცდილებაც. რას შეგძინათ ლონდონის მასტერკლასმა?

სოფიკო:
Charlotte Tilbury-ის მასტერკლასი ჩემთვის იყო კარი, რომელიც სხვა კულტურებში შემიძღვა. იქ მივხვდი, რომ სილამაზე უნივერსალურია, მაგრამ მის წვდომამდე მისასვლელი გზა შეიძლება კულტურულად სრულიად განსხვავებული იყოს. ეს გამოცდილება გამხადა მეტად გლობალური და მეტად ფაქიზი ადამიანის სიღრმეების მიმართ.

— მაკიაჟი ტელევიზიასა და კონკურსებში ხშირად ზედაპირული აღქმების ქვეშ ექცევა. თქვენთვის რას ნიშნავს ეს სივრცეები?

სოფიკო:
ტელევიზია ჩემთვის არის ემოციური შრეების გამოკვეთა, არა კადრის სრულყოფა. 2024 წელს, როცა თამარ გეგენავასთან ვმუშაობდი, მაყურებელი ხედავდა არა მხოლოდ მაკიაჟს, არამედ ქალს, რომელმაც საკუთარ თავში რწმენა იპოვა. ეს იყო ჩემი პროფესიული მიზანი — ადამიანი შიგნიდან გაბრწყინდეს.

— ჟიურის წევრობაც გქონიათ არაერთ მნიშვნელოვან კონკურსში. როგორ აფასებთ ამ გამოცდილებას?

სოფიკო:
ჟიური არ არის მხოლოდ შეფასება — ესაა მორალური პასუხისმგებლობა. სცენაზე მდგომი კონკურსანტი ყოველთვის რაღაც იმედს გადმოგცემს. მისთვის შეიძლება ეს მომენტი ერთჯერადია, და შენ არ გაქვს უფლება, იმედი წაართვა. აფასებ არა მხოლოდ ვიზუალს, არამედ მის სიმამაცეს, შრომას, თვალებში მოჩენილ ამბავს.

— და თუ ჟიურის საქმიანობას დავუბრუნდებით, რომელი კონკურსებია თქვენთვის გამორჩეული და რატომ?
სოფიკო:
2024 წელს ვიყავი ჟიურის წევრი საერთაშორისო კონკურსზე Miss/Mister Planet 2024, რომელიც გაიმართა თბილისში. ეს იყო ერთ-ერთი პირველი შემთხვევა, როცა საერთაშორისო მასშტაბის კონკურსში უშუალოდ მონაწილეობა მივიღე როგორც ქართული ინდუსტრიიდან წამოსულმა ექსპერტმა. ეს ჩემთვის იყო არა მხოლოდ პროფესიული, არამედ ღირებულებითი პასუხისმგებლობა — გადმომეცა მხარდაჭერა იმ ახალგაზრდებისთვის, ვინც სურს თავი იპოვოს სცენაზე.

ასევე, 2025 წლის იანვარში ჩავერთე კონკურსში World Rising Stars 2025, რომელიც სასტუმრო „ჰუალინგში“ გაიმართა. იქ კიდევ ერთხელ ვნახე, როგორ ერთიანდება სხვადასხვა კულტურა ნიჭისა და შრომისმოყვარეობის ირგვლივ. მსგავსი კონკურსები მაძლევს შესაძლებლობას, გავუზიარო სხვებს არა მხოლოდ პროფესიული ცოდნა, არამედ ის ადამიანური მზრუნველობა, რაც ჩემი სამუშაოს ბირთვია.

ჟიურის წევრობა მქონდა დაჯილდოების ცერემონიაზეც — Queen of the Year 2025. ეს უფრო ღრმა ფორმატია — აქ უკვე საქმე გვაქვს მიღწეულ ქალებთან, რომლებიც იქცნენ შთაგონებად სხვებისთვის. ამაზე უკეთესი მიზანი ჩემთვის არ არსებობს.

და ბოლოს, 2024 წლის ნოემბერში ვიყავი მოდელების ქასტინგის ჟიურიში, რომელიც Katrini Agency-მ გამართა. მამაკაცებისა და ქალების შერჩევა საერთაშორისო სტანდარტებით — ეს არის პროფესიული ზღვარი, სადაც განსაკუთრებულად საჭიროა პატივისცემა, სიზუსტე და ობიექტურობა.

— ერთ-ერთი ყველაზე ძლიერი ადგილი თქვენს გზაზე არის ქალებთან მუშაობა, რომლებიც ძალადობას გადაურჩნენ. როგორ დაიბადა ეს ინიციატივა?

სოფიკო:
ეს იყო ჩემთვის გარდამტეხი მომენტი. ერთ-ერთმა არასამთავრობომ მომიწვია, რომ მაკიაჟის კურსები წამეყვანა ძალადობის გადამტან ქალებთან. პირველად ვიგრძენი, რომ მაკიაჟი შეიძლება იყოს თერაპია. როცა ისინი სარკეში უყურებდნენ საკუთარ თავს, პირველად თქვეს: „მე ისევ ვარსებობ, მე შემიძლია.“ ეს იყო არამარტო სწავლება, ეს იყო ერთმანეთზე ზრუნვა.

— ახლა უკვე ნიუ-იორკში ცხოვრობთ. როგორ ეგუებით ამ გლობალურ ქალაქს?

სოფიკო:
ნიუ-იორკი ან გშთანთქავს, ან გაძლიერებს. ეს არის ქალაქი, სადაც მუდმივად უნდა იცავდე საკუთარ არსს. ჩემთვის მნიშვნელოვანია, რომ არ დავკარგო ის ღირებულებები, რაც მაძლევს საფუძველს: ინდივიდუალურობა, ხელოვნება და ადამიანური კავშირი. არ მინდა ვიყო მხოლოდ ცნობილი ვიზაჟისტი — მინდა ვიყო ადამიანი, ვისაც ენდობიან.

— და ბოლოს: რა ხდის თქვენს გზას განსაკუთრებულად?

სოფიკო:
ვფიქრობ, მაკიაჟი ჩემთვის გახდა პლატფორმა — არა მხოლოდ ვიზუალური სილამაზისთვის, არამედ ემოციური გამოხატვისთვის. ჩემი გზა არ იზომება მხოლოდ იმით, ვის ვუხელმძღვანელე ან რა ფოტო მივიღე, არამედ იმით, ვის ვუთხარი: „შენ გაქვს ღირებულება“ მაშინ, როცა ის ამას თვითონ ვერ გრძნობდა.

📌 ინტერვიუს ბოლოს, მკითხველისთვის რჩება მთავარი განცდა — რომ სილამაზე სოფიკოსთვის არის არა დასრულებული შედეგი, არამედ მგრძნობიარე პროცესი, რომელშიც ადამიანები იძენენ საკუთარ თავთან კავშირს.